جلاد
سرت را بر شانه جلاد خود مگذار
که او این سر را
بر طناب دار میخواهد
اگر او ذره ای مهر و محبت داشت
جلادی نبود کارش
.
.
کسی که نان خود را
در طناب دار می بیند
کجا با عاطفه همخانه میگردد
ایمان
با آنکه بر روی زمین
زندگی میکنیم
دل بسته ماه و ستاره و
خورشید گشته ایم
نزدیک را دور نموده ایم ز خویش
از دور
طالب امید گشته ایم
گاهی درون فنجان قهوه ای
گاهی به نور یک ستاره هم فکر میکنیم
دل خوش به آرزوها ی کهنه ایم
امید به هر چیز
غیر خود بسته ایم
ایمان به خود بیاور
ای عزیز
این فکر و دست توست
که اعجاز میکند